توفیق اجباری

خب دیگه تقریبا 2 ماه از رفتنم به کارآموزی میگذره و باتوجه به قانون کارآموزی که باید 280 ساعت کار را بیاموزیم  طبق محاسبات من دوشنبه ی هفته ی پیش کارآموزیم تموم میشد. یه کلاس برنامه نویسی جاوا هم توی دانشگاه پیش ثبت نام کرده بودم که دیگه داره شروع میشه. دیروز میخواستم برم با مسئول اونجا صحبت کنم که یک روز درمیون کلاس دارم که خودشون اومدن پرسیدن ساعت کارآموزیت تموم شده یا نه؟ گفتم گویا  بیشترم شده  فارغ التحصیلی؟ گفتم نه گفتن پس تا آخر شهریور بیشتر نمیتونی بیای ؟گفتم خواسته باشین میام  گفت نه اینجا قانونا دانشجو نمیگیره. خلاصه رفتم و برگه ی ساعت های رفت و آمد این دو ماه رو گرفتم حدود 300 ساعت بود با 16 ساعت اضافه کاری یعنی عاشق خودم شدم ( تازه وسطش ماه رمضان بود ساعت کاری شده بود 8:30 تا 3 و شبهای قدر که 9 بود وگرنه الان یه 400 ساعتی داشتم  روز 1 تیرم کارت نداشتم واسم غیبت زدن ) خلاصه از صبحش سرم و چشمم درد میکرد از همکارمون یه مسکن گرفتم ولی خوب نشد میخوستم برم بگم من حالم خوب نیست میرم خونه که یه جلسه داشتن شروع شد حالا مگه تموم میشد دیگه روحم داشت پرواز میکرد     (چیز نه  ) که جلسه ی اونا تموم شد رفتم میگم من حالم بده دیگه میرم حالمم بد بود گفتم چه جوری با اونهمه آدم خداحافظی کنم اون یکی کارآموز هم رفته مسافرت باهم خوب خداحافظی نکردیم بعد پرسیدم پس من چه کنم؟ گفت حالا تا بهت نگفتیم بیا گفتم باشه من که هستم حالا دور هم هستیم دیگه  بعد پاشدم که بیام اون همکار  پرسید سرت خوب شد ؟ من همینجوری اشکام میریختن پایین دست خودمم نبود آبروم رفت  نمیدونم چرا اونقدر حالم بد بود که اشکام همینجوری میومد  دیگه خداحافظی کردم  و تو راه برگشت عینک زدم هی واسه خودم گریه کردم   صبحم پاشدم رفتم دانشگاه برای اولین جلسه ی جاوا که تشکیل نشد و فقط قطعی ثبت نام کردم حال منم هنوز خوب نشده بود و برگشتم خونه گویا چنین سردرد های ادامه داری میگرن نامیده میشود